Wie het Belgische folkwereldje van het voorbije decennium een beetje van nabij gevolgd heeft, is vast de naam van Jeroen Geeriinck al tegengekomen, hetzij als muzikant in vele bands (Snaarmaarwaar, Hot Griselda, Spilar, Novar) hetzij als producer of geluidsman op platen van Trio D’hoore, Estbel, het Naomi Vercauteren Trio, Naragonia, Sara Salverius, Nevermind Nessie, Amorroma en nog veel meer. Jeroen is ook een van de gezichten van het stilaan gevestigde TRAD Records, waarop deze plaat van hem verschijnt.

In tegenstelling tot de begeleidende rol waarin we Jeroen allemaal kennen, ging hij voor deze tweede plaat onder eigen naam, helemaal solo aan de slag. Ik permitteer mij te denken dat Covid ook bij hem een gat sloeg in de activiteiten, waardoor er plaats vrijkwam in de agenda, want de concerten mochten dan al helemaal opgedroogd zijn, inspiratie en creativiteit volgen een andere weg en wat erin zit, moet er ook uit. Daar hoeven we als luisteraar helemaal niet rouwig om te zijn, want we leren een muzikant kennen waarvan we weten dat hij bijzonder goed met de snaren overweg kan, maar wiens rock- en groove aspecten een beetje in de schaduw bleven staan.

Al evenmin wist ik dat Jeroen een fervente loper blijkt te zijn (vandaar de plaattitel), die tijdens jet lopen veel inspiratie put uit de activiteit zelve, maar evengoed uit de omgeving waar hij loopt. Hoe dan ook, helemaal in zijn uppie, met slechts af en toe het stel oren van kompaan Ward D’Hoore als klankbord, schreef Jeroen tien instrumentals bij elkaar, waar zin voor melodie en hang naar experiment fijntjes ontmoeten, zonder dat het ene het andere in de weg loopt (pun not intended).

In een kleine drie kwartier maak je aan de hand van de composities van Geerinck een reis in de buurt van zijn looptraject(en): je leert de ochtendlijke rust van “Break of Day” kennen, staat mee in bewondering voor het wisselen van de seizoenen in “Wetland Track”, ervaart mee de pijn van de geblesseerde loopverslaafde die node moet toezien hoe anderen wél op pad kunnen en je ondergaat de opbouw van “The Rundown”, waarin je louter voor je plezier loopt tot “Pace Up”, dat je, via het gebruik van elektrische gitaar een andere wereld binnenleidt. Als dat allemaal goed komt, vind je je “Second Wind”, een golf van hernieuwde energie en ben je klaar om de dag volop te benutten.

Het lijkt allemaal een tikkeltje simpel en de melodieën waarop Jeroen zijn verhaal toonzet, klinken ook bijzonder naturel en organisch. Dat “Dawn”, de slottrack van de plaat, heel lang het wekkergeluid van ’s mans smartphone was, wijst er vooral op dat hij onderweg is naar een bijzonder evenwichtig leven. Het weze hem gegund, want hij maakte een fijne plaat, waar ook mensen die elke loopschoen hartsgrondig mijden, hun voordeel kunnen mee doen. Instrumentale platen zijn soms moeilijk te verteren, omdat herhaling en verveling weleens willen toeslaan. Hier is dat allerminst het geval, integendeel: als ik niet beter wist, ik ging morgen bij de sportwinkel langs. Om maar te zeggen: heel fijne plaat van één van onze top-folkies die zoveel meer aankan dan folk alleen.

(Dani Heyvaert)